Ալբերտ Մկրտչյանը եղբոր մասին

В нашей семье царила сердечность, она шла от испытаний прошлой жизни наших отца с матерью, нашего тяжелого детства.
Мы сплотились - две сестры, два брата. Ни какая сила не могла нас разлучить. Всей семьей в душе мы жили Мушем, Ваном, озером Ван и Западной Арменией.
Отец наш очень хотел, чтобы Фрунз стал художником.
Во время одного из представлений в клубе комбината текстильщиков в Ленинакане я внезапно увидел отца, идущего к сцене, испугался. Мне показалось, что сейчас он поднимется на сцену и побьет Фрунза. Отец подошел к сцене и встал рядом, смотрел, смотрел и ушел.
Растерянный Фрунз был испуган, но продолжал играть.
Отец вернулся поздно вечером, Фрунз уже лежал, отец стянул с него одеяло и сказал:
“Молодец, Фрунз-джан, этой ночью я хочу спать у твоих ног...” Так он и сделал.
Мгера ценили и узнавали везде и всюду - и у нас в стране, и за рубежом.
Однажды в Москве мы с Мгером поехали на метро, входим в вагон. Все пассажиры узнали его, встали и начали аплодировать...
Mrep дал мне два совета – “Постарайся выдержать успех”, а второй “Каждый человек хозяин своей судьбы”.Cудя по всему, и Мгер был хозяином своей судьбы. я держался за него, а он - за смерть, и он оказался сильнее.
Если ему надо было сняться в каком-нибудь эпизоде, он всегда готовился к съемке. Мгер говорил: “Роль для меня как мышь. Я должен как кот ходить по ее кругу, пока не изучу ее, не освою, чтобы суметь сыграть”

Альберт Мкртчян
Народный артист РА, лауреат Государственных премий
из книги Айказа Ераносяна "Мгер Мкртчян"

---

Հայ կինոյի մեծանուն վարպետներից՝ կինոռեժիսոր Ալբերտ Մկրտչյանը, բացառիկ խոսք է ասում մեր կինոյի ու թատրոնի հանճարի՝ Մհեր Մկրտչյանի մասին:
Նյութի հեղինակն է Ալբերտ Մկրտչյանի այրին՝ Սեդա Սահակյանը:

---

Դարձա տասը տարեկան և ես էլ մասնակցեցի Լենինականի տեքստիլ կոմբինատի թատերական խմբի ներկայացումներին: Հիշում եմ բեմադրել էինք «Գիքոր»` Սրվարթյանի ղեկավարությամբ: Ես խաղում էի Գիքոր, Մհերը`Բազազ Արտեմ: Մի օր էլ, երբ դահլիճը լիքը, ասեղ գցելու տեղ չկար, մայրս էլ էր գտնվում դահլիճում: Մհերն իմացել էր, որ այդ ակումբի կիսավեր նկուղում ես ղումար եմ խաղացել : Իսկ ես իսկապես խաղում էի,խաղում էի ոչ միայն երեխաների,այլ արդեն մեծահասակների հետ:

Ներկայացման ընթացքում, երբ ես ասացի`«Բալը թանկ է», Մհերն ասաց. «Բալը թանկ է, հա՞, էլի ղումար ես խաղացել, հա՞»:
Մի հատ հարվածեց ինձ,երկրորդը որ հարվածեց,մայրս ճչաց. «Թևերդ թուլանար,էդ երեխուս ու՞ր կզարգես»:
Ու ղժժալով, աղաղակելով բարձրացավ բեմ: Մհերին սկսեց քաշել այս ու այն կողմ, դահլիճը սկսեց գոռգոռալ,սուլել, ծիծաղել: Կյանքիս մեջ այդպիսի ներկայացում չեմ տեսել. դահլիճը ու բեմը, միանալով իրար,դարձել էին մի ամբողջականություն, որը կոչվում է թատրոն: Ես իմ ողջ կյանքում որոշել էի ստեղծել մի այդպիսի թատրոն:

Фрагмент из фильма "Կյանքն ինչպես կա" - ռեժիսոր Արմեն Ամիրյան