Гюмри,улица Мгера Мкртчяна (бывшая улица Маисян) Мемориальная доска на фасаде дома, где с 1937 по 1953 гг. жил Фрунзик Мкртчян
Скульптор : Самвел Петросян
год : 1994
Материал : бронза, гранит
Размер : 25х22 см.
Город : Гюмри
Область : Ширак
Страна : Армения
Квартира Мкртчянов была на втором этаже. На лестничной клетке десятилетний Фрунзик вешал занавес и устраивал перед расположившейся на лестнице детворой моноспектакли. Когда после одного из представлений он вышел на поклоны, то с удивлением заметил, что публики стало больше — маленькие зрители сидели на коленях у своих родителей, которые самозабвенно аплодировали маленькому гению. В том, что мальчик одарен чрезвычайно, уже тогда не сомневался никто.
Дом в Ленинакане, в котором с 1937-1953 г.г. жил Фрунзик Мкртчян.Фото Геворга Казаряна.
Թերթելով անցյափ էջերը ես ի վերջո մտա եւ մեր բակը: Բարձրացա ծանոթ աստիճաններով, թակեցի դուռը: Ընդհանուր հարմարություններով բնակարանում, ուր նախկինում ապրում էր 3 ընտանիք. հիմա ապրում է մեկը: Օգտվելով առիթից ուզում եմ շնորհակալութունս հայտնել նրանց: Այն կես ժամվա ընթացքում, որ անցկացրեցի նրանց հետ, ես ինձ իմ մանկության տան լիիրավ տանտերը զգացի: Նրանք ինձ տարան պատշգամբ, բացեցին խորդանոցի դուռը եւ ցույց տվեցին իմ ձեռքով նկարած խոցված սիրտն ու «Ֆրունզ» մակագրությունը...
Նրանց հուզել էր իմ հուզմունքը. իսկ ես երախտապարտ էի այն նրբանկատության համար, որ ցուցաբերել էին նրանք եւ յուղաներկի թունդ շերտի տակ չէին թոդել իմ հեռավոր օրերի հուշը: Բայց ինձ միայն դա չէր հուզել: Խորդանոցում կողք կողքի շարված համով պահածոների բազմաթիվ ամանների միջից, ինչպես էկրանի վրա, հանկարծ հայտնվեց այն միակ ամանը, մուրաբան, որ ունեինք պատերազմի տարիներին ու պահում էինք ամենակարեւոր հյուրերի համար...
Մենք երկար սպասեցինք այդ հյուրերին եւ մի օր, համբերություններս հատած, դատարկեցինք ամանը չմոռանալով դրսից ներկել պատերն ու նորից բերանը փակել թղթե կափարիչով: Եվ ահա երկար սպասված հյուրը Սանամի որբանոցի ընկերուհին Գայանեն: Սանամն անշտապ մոտեցավ պահարանին: Ես ու Աբոն հուսահատ իրար նայեցինք. «Կանգ առ ակնթարթ, քանզի ահավոր ես»: Բայց մի պահ անց լսվեց Սանամի ճիչը.
- Մուրաբան ուր է...
Վաղուց չկան ոչ Սանամը. ոչ Գայանեն: Իսկ հիշողության մեջ մեխվել-մնացել է մեր խորդանոցը մուրաբայի մեն-միակ ամանով: Կհավատաք, ես մինչեւ հիմա հիշում եմ այդ մուրաբայի համը:
ՄՈՆԻԿԱ ՏԵՐ-ՊՈՂՈՍՅԱՆ
24.02.2003 «ԵԹԵՐ» N8