Жанр комедия
Режиссёр Генрих Малян
Автор сценария Грант Матевосян
Оператор Карен Месян
Композитор Тигран Мансурян
В главных ролях Сос Саркисян, Фрунзик Мкртчян, Хорен Абраамян, Азат Шеренц
Длительность 95 мин.
Страна СССР
Год 1969

Трагикомичная история четырёх пастухов, живущих высоко в горах Армении. Однажды на ужин они всласть попировали приблудившимися к их стаду овцами соседа. С их бывшим хозяином пастухи договариваются о «выкупе», однако примирению мешает серьёзный молодой милиционер, который, невзирая на протесты друзей, заводит дело о похищении овец и пытается придать происшедшему официальный ход.
Художественный фильм "Мы и наши горы " (на русском языке)

Роль Ишхана

Незабываемый режиссер Генрик Малян для съемок фильма «Мы и наши горы» придирчиво и строго выбрал актеров — один талантливей другого — Мгер
Мкртчян, Сос Саркисян, Хорен Абраамян, Азат Ференц и другие. Они дополняли друг друга, составляя собой ансамбль для съемок высокого полёта.
Этот замечательный фильм снимался на родине знаменитого писателя Гранта Матевосяна, автора сценария — в селе Ахнидзор, которое в фильме(согласно повести) звучало поэтическим именем — Цмакут. Ещё один существенный факт - рядом с Мгером Мкртчяном играть плохо было трудно, талантливый актер самим своим присутствием поднимал творческий дух и повышал активность на всей съемочной площадке.
В фильме был один очень глубокий по смыслу эпизод, когда следователь заканчивает допрос пастуха Ишхана, а тот, недовольный итогом, выходя из комнаты, уже в дверях восклицал со впечатляющим характерным движением: «Эй..Эй...» Этот памятный эпизод — невероятно красноречивая кульминационная точка в роли актера.
Пастух Ишхан пополнил ряд ярких национальных образов, созданных талантливым актером.

 Из книги Айказа Ераносяна "Мгер Мкртчян"

Չորս ոչխար մորթելու համար՝ ութ տարվա ազատազրկման վճիռ

Հրանտ Մաթեւոսյանի «Մենք ենք մեր սարերը» վիպակի հերոսներն ավելի շատ հայտնի են համանուն ֆիլմից: Թե վիպակի, թե ֆիլմի պատմությունն ու նախատիպերն իրական են՝ 4 հովիվներն էլ ազգակցական ու բարեկամական կապ ունեն Հրանտ Մաթեւոսյանի հետ:
1952թ-ին` հնձի սեզոնին, երբ հովիվները սովորականի նման սարերում էին, Ահնիձորի ֆերմայի հոտին է խառնվում 4՝ այլ տեսակի ոչխար: Մեծ գրողի հորեղբոր տղան՝ Վոլոդյա Մաթեւոսյանը պատմում է իրական դեպքի մանրամասները. «Շամուտեցի Մեսրոպի գառները կորել էին, եկել էին մեր գյուղի Սասնակում՝ եղեւնիների անտառում, խառնվել ոչխարի սուրուին: Նույն գյուղում մի միլիցա Սարիբեկ կար, Էդ Սարիբեկն իմանալով, որ Զավենի մերն ու Իշխանի կինը ոչխարներ են տարել շուկա, գնացել էր դակումենտ (փաստաթուղթ) պահանջել: Դե, ո՞վ էր նրանց դակումենտ տվողը, ու էդտեղ բռնել էին: Ոստիկան Սարիբեկը համ բռնում ա, համ ուզում ա հաշտ վերջացնի, դե, վերջապես 2 գյուղն էլ իրա ենթակայության տակ են, գալիս են աշխօրիցը՝ (աշխատավարձից) ցորեն են դուրս գրում, տալիս՝ որպես վճար: Ահնիձորցի Արշալույս Մաթեւոսյանն էլ, որ կրտսեր լեյտենանտ էր, ուզում էր պաշտոնը բարձրացվի, Սարիբեկի հետ էլ անհաշտ էր, հարեւան գյուղի մեկ այլ ուչաստկավոյի (միլիցիայի տեսուչ) հետ գնում են, բողոքում, որ հովիվները մորթել են, կերել են միսը, իսկ Սարիբեկը նրանց պաշտպանել է: էկան քննություն արին, տղերանցը բռնեցին, տարան»:
Художественный фильм "Мы и наши горы " (на армянском языке)

Մեղադրվեցին Իշխան եւ Զավեն Անտոնյանները, Ավագ Մաթեւոսյանը,Պավլե Դավթյանը. «Հայկն էլ էր, նրան բանակ ուղարկեցին, նա դատից փրկվեց: Զավենին, որպես ֆերմայի վարիչի, Սիբիր տարան, Ավագին, Իշխանին եւ Պավլեին՝ Ջերմուկ, որ առողջարանային քաղաքը կառուցեն: Իսկ մինչեւ տեղափոխումը նրանք մասնակցել են Երեւանի Կիեւյան կամրջի շինարարությանը»:
Նոր քննության արդյունքում հովիվներին 8 տարվա ազատազրկում էր սպասվում, սակայն 1953 թ-ին՝ Ստալինի մահից հետո, նրանք վաղաժամ ազատվեցին, բայց համագյուղացի ոստիկանին նրանք այդպես էլ չներեցին. «Էդքան բանն էլավ անհաշտ ոստիկանների պատճառով՝ մեկը մեկի տակը քչփորելու (խառնելու) խաթեր՝ տղերքը գնացին, նստեցին»,-շարունակում է Վոլոդյա Մաթեւոսյանը:
Երբ լույս տեսավ «Օգոստոս» ժողովածուն, որտեղ զետեղված էր «Մենք ենք մեր սարերը» վիպակը, հովիվները երկար ժամանակ չէին ներում ու նախկին բարեկամական կապը չկար Հրանտ Մաթեւոսյանի հետ: «Էն ժամանակ դեռ տաք էինք, կարծում էինք, թե մեզ խայտառակ ա արել ամբողջ հանրապետությունով, ջահել էինք… Ու մտածում էինք, սաղ հովիվներն էլ նման բան անում են, սուրուին խառնված ոչխարին, որ տեղակող (հարցնող) չի ըլըմ, ուրեմն էդ հովվի փայն ա՝ մորթում, ուտում էինք», -տարիներ առաջ զրույցներից մեկում անկեղծացել էին հովիվները՝ Զավենն ու Պավլեն: Տարիներ հետո նոր նրանք պետք է հասկանային, որ Մաթեւոսյանը անմահացրել է իրենց, ստեղծել ժողովրդի կողմից սիրված կերպարներ:
Հ.Գ.Հիմա հովիվներից ոչ մեկը կենդանի չէ, բայց նրանց մասին պատմությունները գյուղում գիտեն ոչ միայն իրենց ազգակից հետնորդները, այլեւ յուրաքանչյուր երիտասարդ մոտկորեցի:

Նելլի Դավթյան 
29 Մարտ , 2014 
http://www.asparez.am/news-hy/menqenq_mer_sarer-hy/#more-44374 

Фильм 1969 года является экранизацией произведения известного армянского писателя Гранта Матевосяна. Иносказательная притча о взаимоотношениях города и деревни, власти и человека, советского и национального, рассказанная блестящим актерским ансамблем, в который вошли Сос Саркисян, Фрунзик Мкртчян, Хорен Абрамян, Азат Шеренц, Артавазд Пелешян и Галя Новенц, приобрела общечеловеческое значение.
История проста и незатейлива. К стаду овец приблудились четыре черных барана. Ишхан - хозяин стада, предложил зарезать двух из этих баранов для шашлыка, и получилось так, что в пиршестве принял участие также и хозяин зарезанных баранов - Реваз, не знавший о том, что произошло. После того как все выяснилось, пастухи возместили ему ущерб. Но жена Реваза вызвала милиционера, сообщив о пропаже овец, и было заведено дело. Вся ситуация привела не только к судебному разбирательству, но самоанализу и переоценке ценностей.

Фрунзик Мкртчян в фильме "МЫ И НАШИ ГОРЫ"