Նրա վիրավոր սիրտը եվ ուրախ էր, եվ տխուր

Роберт Манукян - художник-графикԵրբ գեղարվեստի ինստիտուտը միացրեցին թատերական րնստիտոււոին և դարձավ գեղարվեստաթատերական ինստիտուտ, ես՝ որպես կոմերիտմիության առա­ջին քարտուղար, բոլորի հետ մեծ շփումներ ունեի։ Ուսանողները բոլորն էլ արտակարգ շնորհալի տղաներ էին՝ Լևոն Թուխիկյան, Շահում Ղազարյան, Գուժ Մանուկյան, Արմեն Ջիզարխանյան և այլն։ Հետո ասացին, որ Լենինականից մի շատ շնորհալի դերասան է եկել և միանգամից ընզունվել երկրորդ կուրս։ Առաջին հանդիպումը եղավ այն, որ Ֆրունզիկր ինչ-որ երեկոյի րնթացքում պետք է կարդար Գոգոլի «Խելագարի հուշատետրից» հատված։ Երբ կարդաց, վերջացրեց, շատ զարմացա, թե այս տղան ինչու է եկել, սա կայա­ցած դերասան է։ Հետագայում մենք մտերմա­ցանք։
Մի օր էլ Ֆրունզը շատ տխուր ասաց. «Ռո­բերտ, գիտե՞ս, ինձ Սունդուկյանի թատրոն չեն ընդունում, որովհետև ես կոմերիտմիության անդամ չեմ»։
Ասացի. «Խնդիր չկա, նկար ունե՞ս մոտդ»։ Պատասխանեց՝ հա։
Գնացինք շրջկոմ, 15 րոսլե հետո տոմսը տվեցին։
Ինստիտուտի տարիներին Ֆրունզը բեմադրեց Խաչատուր Աբովյանի «Վերք Հայաստանի» վեպը։ Ինձ էլ խնդրեց, որ այդ բեմադրության մեջ երգեմ։ Հետո, ովքեր որ լսել էին, ինձ շատ հուզմունքով ասացին, որ այդ տեսարանը այդ երգով շատ տպավորիչ էր։
Ֆրունզիկ Մկրտչյանը ինձ համար Ֆերնանդելի, Տոտոյի, Լուի դր Ֆյունեսի պես դերասան էր՜ իր հզորությամբ, իր հումորով, չնայած որ նա նաև շատ խորը դրամատիկ դերասան էր։ Ֆրունզիկը մեծ հոգու տեր մարդ էր, մեծ արվեստազետ, մեծ դերասան։ Եթե նա Եվրոպայի որևէ երկրում ծն­ված լիներ, աշխարհահռչակ դերասան կլիներ։ Ինչ վերաբերում է այս ծաղրանկարին, շատերր հարցնում են, թե ինչ է նշանակում այդ «Ա.Թ.»-ն։ Դա իր Արտիստական թատրոնն էր։ Իսկ այդ սև ե կարմիր սիրտր իր վրրավոր սիրտն է՝ և՛ ուրախ, և՛ տխուր։

Ռոբերտ Մանուկյան
Գեղանկարիչ-գրաֆիկ

Печать

«Մարդն առանց ծաղրանկարի էլ շատ թերություններ ունի»

 Роберт Манукян - художник-график- Պատկերագրքի շապիկին Մհեր Մկրտչյանի պատկեր-շարքն է։ Առկա են բազմաթիվ նշանավոր մարդիկ, հռչակավոր նկարիչներ Առաքել Առաքելյանը և Գրիգոր Խանջյանը, Ռոբերտ Էլիբեկյանն ու Արա Հարությունյանը, գրողներ Գուրգեն Մահարին, Հրանտ Մաթևոսյանը, Պարույր Սևակը, Սիլվա Կապուտիկյանը։ Ոչ պակաս ներկայացուցչական է ռուսական «թիմը». Յուրի Լուժկով, Յան Ֆրենկել, Նիկիտա Միխալկով, Եվգենի Լեոնով, Լիա Ախեջակովա, Զինովի Գերդտ։
- Ըստ իս, Մհերն իր ժամանակի ամենատաղանդավոր դերասանն էր։ Նա միանգամից սկսեց սովորել գեղարվեստաթատերական ինստիտուտի 2-րդ կուրսում։ Պատրաստի դերասան էր, բայց դիպլոմ էր պետք թատրոնում աշխատելու համար։ Մեզ մոտ էր սովորում նաև Արմեն Ջիգարխանյանը, որը, սակայն, կոմերիտմիության անդամավճար երբեք չէր մուծում։ Իսկ ես ինստիտուտի կոմերիտմիության քարտուղարն էի։ Նրա 15 կոպեկ անդամավճարը ինքս էի վճարում։ Մի օր առաջարկեցի խաղաղ ճանապարհով իրեն հեռացնել կոմերիտմիությունից։ Սիրով համաձայնեց։ Իրականում լրացել էր նրա կոմերիտական տարիքը և ես պահն օգտագործեցի։ Նույն կերպ վարվեցի Մհերի հետ։ Աշնանը Մհերին հանդիպեցի ինստիտուտի դռան առջև կանգնած։ Տխուր էր։ Հարցրի պատճառը, ասաց, որ իրեն Սունդուկյանի անվան թատրոն չեն ընդունում, քանի որ կոմերիտական չէր։ Դե այդ տարիներին Ֆրունզիկը Երևանում հայտնի չէր։ Հարցրի՝ կարո՞ղ է մոտդ լուսանկար լինի։ Ասաց՝ այո։ Մի խոսքով, գնացինք ուղիղ դեպի կոմերիտմիության շրջկոմ, տվեցի լուսանկարը և ապագա հռչակավոր դերասանն ընդունվեց լենինյան կոմերիտմիության շարքերը։ Իհարկե, շրջկոմի աղջիկները տեղյակ չէին, որ նա արդեն եղել է կոմերիտմիության շարքերում, դուրս է եկել, և վերստին ընդգրկեցին փառապանծ այդ միության շարքերը։ Եվ նա ընդունվեց Սունդուկյանի թատրոն։
- Եվ կտրվե՞ց ձեր կապը։
- Բնավ։ Երբ հռչակավոր ու սիրված էր ժողովրդի կողմից, միևնույն է, որտեղ էլ ինձ տեսներ, մեքենան կանգնեցնում էր և տանում ուր որ պետք էր։ Հիանալի էր Մհերը։

Զրուցեց  Վրեժ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆԸ 17.02.2015
http://www.irates.am/hy/1424162349