Санам Мкртчян - мать Фрунзика Мкртчяна

Կարող է Ֆրունզիս անունով բդի՞ երդում ուտեի"

Санам Мкртчян«Ֆրունզը եղել է մոր` Սանամի ամենասիրելի զավակը: Պատմում են, որ մի օր գոգնոցի մեջ դրած մի քանի ձու է բերել տուն, որ երեխաներին կերակրի: Հարեւանի կինը նկատել է պատուհանից ու, քանի որ ավելի աղքատ են եղել, քան Մկրտչյանները, դիմել է Սանամին, թե` Սանամ քույրիկ, կարո՞ղ է մի հատ ձու ունենաս, տաս տանեմ տղայիս համար ձվածեղ անեմ: Սանամն էլ թե` քա, ի՞նչ կխոսիս, Ալբերտիս արեւ, չունիմ: Երբ հարեւանուհին գնացել է, Ալբերտը վիրավորված հարցրել է, թե` այ մերս, էդ ընչի՞ իմ անունովս սուտ երդում կերար: Մայրն էլ թե` բա չէ, Ֆրունզիս անունով բդի՞ երդում ուտեի»

Երանուհի Սողոյան
8 հուլիսի, 2010
http://hetq.am/arm/news/45934/frunzi-masin-uzum-en-anyndhat-khosel-u-lsel.html


Ձեր առաջին ուսուցիչն ո՞վ է։
– Մայրս՝ Սանամը։ Անցյալ օրը բացեցի մորս աշխատանքային գրքույկը։ «Սանամ» էր գրում ստորագրության փոխարեն, «մ» տառն էլ ծռվա՜ծ-հոգնա՜ծ։ Գրելիս հոգնել էր մինչև մ-ին հասնելը։ էնտեղ գրված է կրթություն՝ տարրակա՞ն, միջնակա՞րգ, թե՞ բարձրագույն։ Գծված էր «տարրականի» տակ։ Մի բան, որը պակաս է բոլոր բարձրագույն և միջնակարգ ավարտածներիս մոտ։ Մայրս ուներ տարրական կուլտուրա, որ չունենք մենք այսօր։


Մուրաբեն

Թերթելով անցյափ էջերը ես ի վերջո մտա եւ մեր բակը: Բարձրացա ծանոթ աստի­ճաններով, թակեցի դուռը: Ընդհանուր հարմարություններով բնակարանում, ուր նախկինում ապրում էր 3 ընտանիք. հիմա ապրում է մեկը: Օգտվելով առիթից ուզում եմ շնորհակալութունս հայտնել նրանց: Այն կես ժամվա ընթացքում, որ անցկացրեցի նրանց հետ, ես ինձ իմ մանկության տան լիիրավ տանտերը զգացի: Նրանք ինձ տարան պատշգամբ, բացեցին խորդանոցի դուռը եւ ցույց տվեցին իմ ձեռքով նկարած խոցված սիրտն ու «Ֆրունզ» մակագրությունը...
Նրանց հուզել էր իմ հուզմունքը. իսկ ես երախտապարտ էի այն նրբանկատության համար, որ ցուցաբերել էին նրանք եւ յուղաներկի թունդ շերտի տակ չէին թոդել իմ հեռավոր օրերի հուշը: Բայց ինձ միայն դա չէր հուզել: Խորդանոցում կողք կողքի շարված համով պահածոների բազմաթիվ ամանների միջից, ինչպես էկրանի վրա, հանկարծ հայտնվեց այն միակ ամանը, մուրաբան, որ ունեինք պատերազմի տարիներին ու պահում էինք ամենակարեւոր հյուրերի համար...
Մենք երկար սպասեցինք այդ հյուրերին եւ մի օր, համբերություններս հատած, դատարկեցինք ամանը չմոռանալով դրսից ներկել պատերն ու նորից բերանը փակել թղթե կա­փարիչով: Եվ ահա երկար սպասված հյուրը Սանամի որբանոցի ընկերուհին Գայանեն: Սանամն անշտապ մոտեցավ պահարա­նին: Ես ու Աբոն հուսահատ իրար նայեցինք. «Կանգ առ ակնթարթ, քանզի ահավոր ես»: Բայց մի պահ անց լսվեց Սանամի ճիչը.
- Մուրաբան ուր է...
Վաղուց չկան ոչ Սանամը. ոչ Գայանեն: Իսկ հիշողության մեջ մեխվել-մնացել է մեր խորդանոցը մուրաբայի մեն-միակ ամա­նով: Կհավատաք, ես մինչեւ հիմա հիշում եմ այդ մուրաբայի համը:

ՄՈՆԻԿԱ ՏԵՐ-ՊՈՂՈՍՅԱՆ
24.02.2003 «ԵԹԵՐ» N8

Печать

Դարձյալ Մհեր Մկրտչյանի մասին

«ՄԵծություններ կան, որոնց Աստված է տալիս, որ կարողանան իրենց մեջ կենտրոնացնԵլ իրենց ծննդավայրի, իրենց հող ու ջրի, բառ ու բանի, հոտի ու գույնի լավագույնը: Մհերը նման երևութ էր»:
Երվանդ ՂԱԶԱՆՉՅԱՆ

Նա  արտիստ էր, Հորա'ցիո

Մհեր Մկտրչյանը էն հազվադեպ դերասանն է, որի ստեղծած կերպարները խաղի ծնունդ չեն, նրանք Մհերի մեջ ապրող մարդիկ են, բոլորն էլ իր պես իրական, իր պես անհատ-անհատ: Ու դեռ ինչքան պիտի ծնվեին:
Պատահական էր Եղեռնից մազապուրծ՝ որբանոց ընկած վանեցի ու մշեցի «քուր ու ախպեր» Սանամի ու Մուշեղի ամուսնութունը: Շատ պատա­հական: Բայց օրինաչափ էր Մհերի ծնունդը որպես խորը, զգայուն արվեստագետի, մեջը նկարիչ ունեցող դերասանի: Հայրն Էլ նկարիչ չէր, բայց նկարում էր, իսկ նկարիչ դառնալու երազանք ունեցող եղբոր կար­ծիքով «Ֆքունզիկը շատ լավ էր նկարում»:
Մհեր ՄկրտչյանԻնքը դպրոց չէր ավարտել, ինքը Աստծուց տված խելոք Էր, «ապշելու զգայուն ու բացա­ռիկ խելոք», «տրամաբանության մեջ՝ հզոր»: Ալբերտ Մկրտչյանի բնութագրումները եղբոր չէ, արվեստագետի բնութագրումներ են, նույն կենսագրությունից ծնված արվեստագետի:
Եթե կենսագրության դուռը փակվել էր, ապա տաղանդի դուռը լայն, շատ լայն էր բացված Մհերի համար:

Եղբոր նկարահանած «Հին оրերի երգը», «Մեր մանկության տանգոն» ֆիլմերը խիստ կենսագրական են: Եվ ճիշտ է, որ Սանամ մայրը փորձում էր բոլորից «վրեժխնդիր լինել» եւ իր գեշ, չսիրված երեխային ամենաշատն էր սիրում: Ու իր «դժբախտ տղի» կողքին երկրի պրեզիդենտն էլ լինէր, ճաշի մեջ եղած միակ մսի կտորը իր «առաջին փորը» պիտի ուտեր: Իսկ Մհերը բարի էր ի ծնե, գեշ ու մերժված երեխայի բարությամբ ու իր «ինքնուրույն» դժբախտությամբ: Քաշվում էր մարդկանցից, չէր վիճում, չէր կռվում, հեռանում էր: Ու բյուրեղապակու նման փշրվում էր ներսից: Ու էդպես էլ մնաց մինչեւ վերջ:
Ալբերտ Մկտրչյանի հետ ու­նեցած «թեմատիկ» զրույցից անգամ վեպ կարելի է գրել, որը կլինի հայի պատմություն: Եվ որից կծնվի տխրությունը որպես բնական վիճակ հոգու մեջ մշտապես ունեցող Մհեր Մկտրչյանը: Վայրկյանով ու տարերքով ապրող նրա էությունը: Մեծ էությունը: Իսկ օղու առաջին բաժակը խմել էր 17 տարեկանում, որ Շերենցն էր լցրել թե՝ «Դու տաղանդավոր տղա ես, իսկ բոլոր տաղանդնե­րը պիտի խմել իմանան»: Հենց էդ տարիքից սկիզբ առավ նրանց ընկերությունը:
Եղբայրների համար «դժ­բախտ ամուսնությունից» մայրն եր իրենցը: Հայրը մերժված էր ու «սիրուն» կնոջ մոտ, որ կինոյում Վարդուշ դարձավ: Եղբայրներն իրենց լուռ, նաիվ, անգրագետ ու «մաքուր» մորը դերասանական ունակություններով հայտնաբերեցին նրա մահվան շեմին, երբ 70-ամյա կինը անբուժելի հիվանդությամբ սկսեց կրկնօրինակել հարեւաններին: Կրկնօրինակեց փայլուն եւ եղբայր­ները ծիծաղից թավալվեցին հատակին:
Բարիթյունը իր մեջ էր ու դիմում էր «ամենամեծին»: Բարիությունը իսկական մեծերին է հատուկ: Ինքը պահանջ չունեցող տեսակ էր, բայց իրենից բոլորը պահանջում էին՝ հարազատները, ծանոթները, անծանոթները: «ժողովրդա­կան պատգամավորի» գործունեություն էր անում: Ինչ հարցով դիմում էին, հարցնում էր՝ ամենամեծը ո՞վ է: Այսինքն այդ հարցով զբաղվող ամենամե­ծը: Մի օր էլ դուռը բախեցին, ու մի կին ասաց. «Սանամ մայրիկին եմ ուզում»: Երբ ասացին, որ նա մահացել է, կինը չոքերին խփեց թե՝ «էրեխեքս անտեր մնացին» ու վշտից կծկվեց: Մհերը զարմա­ցած ներս հրավիրեց: Պարզվեց, որ նա չորս երեխաների հետ ապրում է վարձով եւ հիմա իրեն դուրս են անում, որովհե­տեւ չի կարողանամ վճարել: Իսկ Սանամ մայրիկը խոստսացել էր օգնել, որ ինքը տուն ունե­նա:
Ու իր համար անճար Մհերը օգնեց, որ այդ խեղճ ու կրակ կինը տան տեր դառնա: Ինքը մեծացել էր տեքստիլի թաղամասի «բոլոր սովածների մեջ ամենասոված» ընտանիքում, ինքն իր կյանքի դերը մուրալով էր սկսել, ել ամենադժվարը իր համար այդպես էլ մնաց իր՝ Մհեր Մկտրչյանի դերը, որի հա­ճար «մի կին չեղավ, որ վերնա­շապիկը լվանար, մի կին չեղավ, որ տաք ճաշ եփեր», ու մի կիճ չեղավ, որ դրսերից նրան ներս տաներ:
93-ի մութ Հայաստանի դեկտեմբերի 28-ի ցերեկը եղբոր՝ Ալբերտ Մկտրչյանի հետ պետք է գնային Շերենցի հուղարկավորմանը: Չկաչողացավ, իսկ երեկոյան 7-ի մոտ, իր կենսագրությունից հոգնած, իր ջերմացած ճակատագիրը հանձնեց պատմությանք:

«Հայաստանի Հանրապետություն»Լիլիթ ԵԳԱՆՅԱՆ
"Հայաստանի Հանրապետություն"
18.12.2002

Фрунзик Мкртчян о своей матери Санам

Ес­ли мой млад­ший де­ся­ти­лет­ний брат уда­рял ме­ня, сем­над­ца­ти­лет­не­го, у ма­мы серд­це раз­ры­ва­лось и она наб­ра­сы­ва­лась на не­го, мол, не тро­гай мое­го сы­на! Го­во­рю: «Ма­ма, я - стар­ший!» Она не по­ни­ма­ла: «Ка­кая раз­ни­ца, стар­ший, млад­ший. Мой ре­бе­нок!» Ког­да ку­па­ла ме­ня ма­лень­ко­го и по­ли­ва­ла го­лов­ку во­дой, при­го­ва­ри­ва­ла: «Ии­сус Христос!», что­бы ма­лы­шу не бы­ло страш­но. Мне со­рок, я ку­паюсь. Вхо­дит ма­ма, ви­дит струя­щую­ся из кра­на во­ду и го­во­рит: «Ии­сус Христос!», что­бы мне не бы­ло страш­но… Для нее я всег­да оста­вал­ся ре­бен­ком.
Уди­ви­тель­ная жен­щи­на! Я по­лу­чил но­вую квар­ти­ру в Ере­ва­не. Она прие­ха­ла и по до­ро­ге всех про­хо­жих спра­ши­ва­ла: «Где но­вый дом в Ере­ва­не?» - «Чей дом?» - «Тот, где мой сын жи­вет». В Ере­ва­не уз­на­ла о моей по­пу­ляр­ности и очень об­ра­до­ва­лась. Сдер­жи­ва­лась, но смот­ре­ла на всех с гор­достью. А ког­да ви­де­ла, что к ее мне­нию не прис­лу­ши­вают­ся, шеп­та­ла на ухо: «Я - мать Фрун­зи­ка Мкртчя­на».
Ког­да за мной приез­жал ав­то­бус с ак­те­ра­ми и уво­зил на съем­ки, ма­ма спус­ка­лась про­во­дить ме­ня. Все ак­те­ры здо­ро­ва­лись с ма­туш­кой Са­нам, а она всем от­ве­ча­ла: «Здравст­вуй, ба­ла джан, здравст­вуй, ба­лик джан…» И до­бав­ля­ла: «Уда­чи вам всем, осо­бен­но мое­му сын­ку!» Она не стес­ня­лась приз­на­вать­ся, что ее сын луч­ше всех.
Ког­да в дом при­хо­дит гость, по­ря­док та­кой: пер­вым уго­щают гостя. Но у моей ма­мы был свой по­ря­док: «Луч­ший ку­сок мое­му сы­ну!» Я блед­нел. Я не­дав­но пе­рее­хал в сто­ли­цу, мне бы­ло стыд­но. «Ма­ма, это не­веж­ли­во!» Она не хо­те­ла по­ни­мать, счи­та­ла, что сна­ча­ла ее сын, а по­том все осталь­ные. Все хо­ро­ши, но ее сын - пер­вый! И, представь­те, ник­то не оби­жал­ся!

Она бы­ла очень доб­рой. Как-то я уз­нал, что своим зна­ко­мым и под­ру­гам она обе­ща­ла: «Ска­жу сы­ну, он те­бе квар­ти­ру даст! Ска­жу сы­ну, он твое­го сы­на в инсти­тут уст­роит! Ска­жу сы­ну…» А они, та­кие же, как моя ма­ма, простые и чест­ные жен­щи­ны, го­во­ри­ли: «Са­нам, ска­жи свое­му сы­ну, у нас нап­ро­тив до­ма сно­сят, пусть поп­ро­сит…» Она от­ве­ча­ла: «Да, он обе­щал: сне­сут, а мой сы­нок пост­роит…»
Ког­да я пер­вый раз вы­хо­дил на сце­ну клу­ба 14-лет­ним маль­чиш­кой в спек­так­ле «На­мус» в ма­лень­кой ро­ли слу­ги Руста­ма, за ку­ли­са­ми я ог­ля­дел­ся по сто­ро­нам и приз­вал гос­по­да в по­мощь. Вы­шел - и зри­те­ли на­ча­ли смеять­ся… До сих пор не по­ни­маю, по­че­му они смея­лись. Ког­да смех прек­ра­тил­ся, я ус­лы­шал в ти­ши­не гром­кое: «Вай, гос­по­ди, это же мой сы­нок!» Прош­ли го­ды, я был уже взрос­лым и мы с млад­шим бра­том иг­ра­ли в спек­так­ле «Ги­кор». Я - ба­заз* Ар­тем, он - Ги­кор. Вы бы ви­де­ли на­шу мать, ког­да я на­чал бить Ги­ко­ра! Ее еле удер­жи­ва­ли шесте­ро че­ло­век. «Сво­лочь, ты че­го бьешь ма­лень­ко­го!» - кри­ча­ла она. Ей го­во­ри­ли: «Са­нам, это же твой Фрун­зик!» «Гос­по­ди, мой Фрун­зик? Пусть бьет!» Ус­по­кои­лась…
Об­ра­зо­ва­ние у нее бы­ло на­чаль­ное, но она бы­ла очень муд­рой от при­ро­ды. И юмор у нее был бес­ко­неч­ный - уме­ла смеять­ся, но хит­рости ни­ка­кой.
Как-то я вер­нул­ся до­мой очень уста­лый. В три ча­са но­чи ма­ма раз­бу­ди­ла ме­ня. Я по­ра­зил­ся: ма­ма, ко­то­рая от­ка­зы­ва­лась ме­ня бу­дить по ут­рам! Ска­за­ла: «От­ве­зи ме­ня». - Ку­да?» - «В боль­ни­цу». Мы пое­ха­ли…
Ут­ром у нее долж­ны бы­ли брать кровь. Она си­де­ла ря­дом с по­жи­лым боль­ным, улы­ба­лась и ти­хо прид­ви­га­лась всё бли­же к не­му. Ви­жу, го­во­рит ему на ухо: «Знаешь, я ма­ма Фрун­зи­ка Мкртчя­на». Мед­сест­ра по­дош­ла к ней с иг­лой, а она го­во­рит: «По­го­ди ми­ну­точ­ку, доч­ка, знаешь, чья я ма­ма?»…
Док­тор всё пов­то­рял: «Хо­ро­шо.. от­лич­но…», что­бы не пу­гать ее. Выяс­ни­лось - опу­холь… Опе­ри­ро­ва­ли. Брат поз­вал ме­ня: «Ма­ма те­бя гла­за­ми ищет». Я по­до­шел и впер­вые уви­дел ее во­ло­сы без плат­ка - они бы­ли куд­ря­вые. Ко­жа у нее по­бе­ле­ла, она ста­ла очень кра­си­вая! Поис­ка­ла ме­ня взгля­дом, смот­ре­ла дол­го, за­дум­чи­во, при­щу­рив­шись, по­том прик­ры­ла гла­за. Мне по­ка­за­лось, она ду­мает: «Что же ты бу­дешь де­лать без ме­ня?» По­ду­ма­лось о пло­хом. «Сы­нок, я ду­ма­ла ты все­мо­гу­щий… Я ухо­жу…» И уш­ла.
Я вспом­нил, что ни­ког­да не це­ло­вал ма­му… Ко­го толь­ко не це­ло­вал, а ма­му ни­ког­да. И ког­да со мной проис­хо­дит что-то не­хо­ро­шее, слу­чают­ся неу­да­чи, нес­частья, я знаю - она ви­дит, и на­чи­наю ду­мать о чем-то хо­ро­шем. Я знаю, она всег­да со мной, мы всег­да вместе. «Про­хо­дит вре­мя, - го­во­ри­ла ма­ма, - и что бы вы ду­ма­ли: я уже ба­буш­ка!» В при­ро­де нет бо­лее вы­со­кой, бо­лее прек­рас­ной сим­фо­нии, чем жен­щи­на!

Из книги Фрунзик Мкртчян "Вечный монолог"


Մհեր Մկրտչյան և ՍանամՄհեր Մկրտչյան

- Լիովին պաշտպանված քեզ զգում ես միայն, երբ մորդ կողքին ես: Հիշում եմ, ամեն անգամ, քնելուց առաջ նրան ասում էի՝ «Մամ, առավոտյան անպայման ժամը 8-ին կարթնացնես, որովհետև 9-ին պետք է լինեմ ստուդիայում»: Նա կամացուկ ծիծաղում էր: Լույսը բացվում էր: Ժամը 8-ն է, ոչ ոք ինձ չի արթնացնում: Մոտակայքում լսվում է Սանամի երգի ձայնը: Ես ինձ այնքան լավ էի զգում՝ տաքուկ, հանգիստ: Կախարդական երազներ էի տեսնում: Բայց երազներն այնքանով են վտանգավոր, որ դրանց հաջորդում է դաժան իրականությունը: Ժամացույցի սլաքները ցույց են տալիս 11-ը:
«Սանամ, ինչու՞ չարթնացրիր»: Ֆրունզ ջան, չէի՞ր լսում, ախր ժամը 7-ից քեզ եմ արթնացնում»:
Սանամն ինձ երգով էր արթնացնում....
Բայց արդեն քանի՜ տարի է, ես արթնանում եմ զարթուցիչի ահավոր ճչոցից ու ամեն անգամ մտածում եմ՝ ինչու՞ կտրվեց Սանամիս երգը: Բայց ինչու՞ եմ սա ասում: Չէ որ մեզանից յուրաքանչյուրի տանը կա, պետք է լինի Սանամը: Թող որ նրան կոչեն Անահիտ Գրիգորևնա կամ Շուշանիկ Անդրանիկովնա , թող որ նա անգիր իմանա Թումանյան, գիտենա Հովնաթանյանի ներկապնակի բոլոր գույները, թող որ մեկը լինի վաստակավոր, մյուսը մեդալներ և պարգևներ ունենա, իսկ մյուսը չունենա ոչինչ, միևնույն է, նրանց բոլորին տրված է երկրի վրա բարձրագույն կոչումը՝ ՄԱՅՐ: Ու քանի դեռ նա կա, դու միշտ երեխա ես:

Հ. Պապիկյանի և Շ. Սահակյան
«ԼՈՒՅՍ...» գրքից

 

Սանամի վիրահատումը

Մորս մեջ ինձ նման մի քիչ հումոր, մի քիչ էլ թախիծ կար։ Երբեք չհիվանդացավ։ Երբեք, էլ անկողին ընկնել չեմ ասում,նույնիսկ գլուխ ցավել չունեցավ։ Հետաքրքիր է՝ նրան մազերն արձակած չեմ հիշում,միշտ գլխաշորով էր,չեմ հիշում նաև նրան ուտելուց,այնպես էր ստացվել,որ մի սեղանի շուրջ նստել չկար՝ իմ նկարահանումները լինում էին տարբեր ժամանակ տարբեր քաղաքներում…
Մի օր հոգնած եկա տուն,գիշերը ժամը 3-ին արթնացրեց ինձ,ապշեցի. մայրս,որ առավոտ 8-ին չէր ուզում արթնացնել,ասաց. «Ինձ տար»։ «Ո՞ւր»։ «Հիվանդանոց»։ Գնացինք։ Առավոտյան մատից արյուն պիտի վերցնեին։ Նստել էր տարիքով մեծ հիվանդի կողքին ժպիտը դեմքին եւ կամաց-կամաց իրեն հրում էր դեպի այդ մարդը։ Տեսնեմ՝ ականջին ասում է. «Դու գիտե՞ս ես Ֆրունզիկ Մկրտչյանի մաման եմ»։ Քույրը (բուժքույրը) եկավ մատից արյուն վերցնելու,ասաց. «Մի րոպե,աղջիկ ջան,դու գիտե՞ս ես ով եմ,Ֆրունզիկ Մկրտչյանի մաման եմ»,«Գիտեմ ոնց չգիտեմ»։ Դե,որ գիտես նայի։ Քննելուց բժիշկը կրկնում էր՝ ի՛նչ լավ է,այ ինչ լավ է, որ ինքը հասկանա,որ ամեն ինչ լավ է… Պարզվեց,որ ուռուցք ունի։
Հիվանդանոցում ասացին,որ պիտի վիրահատեն։ Վիրաբույժին հարցրեց. «Դուք գիտեք ես ով եմ,ես Ֆրունզիկ Մկրտչյանի …»։ «Գիտենք, գիտենք»։ Վիրահատեցին։ Մի օր միջանցքում կանգնած եղբայրս բղավեց. «Ապեր,արի,մաման հայացքով քեզ է փնտրում»։ Ես գնացի ու առաջին անգամ տեսա նրա մազերը արձակած, պարզվեց՝մազերը գանգուր են։Մաշկը ավելի էր սպիտակել,շատ շատ գեղեցիկ էր։
Փնտրեց ինձ տեսավ,նայեց երկար,բազմիմաստ ծպծպացրեց ու աչքերը փակեց։ Ինձ թվաց, թե միտքն այն էր,թե առանց ինձ ինչ պետք է անես։ Մի քիչ էլ վատ բան մտածեցի. «Այ տղա, բա ես կարծում էի՝ դու ամենազոր ես,ես գնում եմ»։ Ու գնաց։ Հիշեցի,որ մորս երբեք չեմ համբուրել, ում ասես համբուրել եմ,իսկ մորս՝ ոչ…
Երբ մայրս հեռացավ, եկանք տուն,ես սգում էի,Պարույր Սեւակն էլ միշտ հետս էր, ինչ-որ բանի վրա ես սկսեցի արտասվել. Պարույրը ականջիս ասաց. «Մի արա»։ «Ինչո՞ւ»։ «Ամբողջ կյանքդ հուզվելու ես»։ Մայրն այնպիսի բան է,որ մինչեւ կյանքիդ վերջը հիշելուց պիտի հուզվես։ Հիմա,երբ ինձ մի վատ բան է լինում,մի բան չի ստացվում՝ անհաջողություն,դժբախտություն,ես գիտեմ,որ ինքը տեսնում է,ու անմիջապես մի ուրիշ լավ բան է լինում։ Ես գիտեմ,որ նա միշտ ինձ հետ է, մենք միշտ միասին ենք: