Вардуи Вардересян (Народная артистка СССР)

"Когда владыка страны любит театр, это многого стоит " 
В сентябре 1947-го я поступала в студию при гюмрийском театре, и тогда и увидела в первый раз Мгера Мкртчяна - он тоже пришел поступать. Прием происходил в кабинете директора. Я зашла, вижу, в кресле сидит молодой парень. Мой взгляд упал на его ноги - его туфли вместо шнурков были завязаны веревочками. Господи боже, подумала я, что за нищета?!.. Я чуть приподняла голову и увидела его красную рубашку и чудовищный нос. И подумала: неужели он с таким носом хочет стать актером?..
 После окончания студии нас приняли в театр. Как молодые актеры мы стали партнерами. А потом я узнала, что Мгер в меня влюбился. У него была тетрадка, в которой он писал посвященные мне стихи, рисовал - кстати, он очень хорошо рисовал. Как-то вечером моя мать, как обычно, пришла в театр, чтобы отвести меня домой: до самого моего замужества она каждый вечер приводила в театр и отводила меня домой - никому не доверяла. Когда мы легли спать, под окнами вдруг раздались голоса, потом кто-то запел: «Открой окно, прелестница, взберусь к тебе по лестнице!..» Мы все вскочили, мать подошла к окну, отодвинула занавеску: «Вай аман, Вардуи,- говорит,- это же Фрунзик!.. А рядом с ним кто? Никак Пашаян? И чего они приперлись на ночь глядя? Быстро гаси свет, залезай в постель и накройся с головой! А эти пусть себе поют - поголосят-поголосят и уберутся!» Я была послушной дочерью, и так и сделала. А они действительно скоро ушли. На следующий день я в театре накинулась на Фрунзика: «Как тебе не стыдно, и чтобы после этого ты не смел ухаживать за мной!» И действительно: он понял, наверное, что ему ничего не светит, поскольку я любила его просто как друга...

http://www.sobesednik.am/ru/social/2493-2012-04-09-15-42-47

Հանրային ռադիո
Վերնատուն մշակությաին ծրագիր
Հաղորդումը նվիրված է սիրելի դերասան Մհեր Մկրտչյանին: 
Հաղորդման հեղինակ` Մերի Մուսինյան
Մհեր Մկրտչյանի մասին հուշեր է պատմում նաև սիրելի դերասանուհի Վարդուհի Վարդերեսյանը:
Երևան 2012, հուլիս.

Ես ուՄհերը հաճախ էինք բեմ բարձրանում՝ իբրև խաղընկերներ, ավելին՝հերոսի և հերոսուհու դերերով։
Շվարցի « Ալվան ծաղիկ » հեքիաթ-պիեսում Մհերը՝չարքերից զարկված, հուրի-փերի աղջիկը՝ Ալյոնուշկան։Պարագաների բերումով Ալյոնուշկան հայտնվում է հրեշակերպ արքաջազնիապարանքում, տեսնում է նրան ու սարսափում։Սակայն շատ շուտով վայելում է հրեշի խնամքոտ վերաբերմունքը, գուրգուրանքը, և աղջկա սրտում արթնանում է կարեկցանքը նրա հանդեպ,   փոխվում համակրանքի և ի նշան երախտագիտության՝համբուրում է նրա այլանդակ մռութը։Այդ պահին ահա, ըստ չար­քերի պայմանի, պատռվում է հրեշի մորթին, և հայտնվում է գեղանձն։Այս ամենը բարոյախոսական, խրատական իմաստ ուներ. ճանաչել դիմացինին ոչ արտաքին նշաններով, ճանաչել ներքին մարդը՝նրա հոգին։Երևի թե հեքիաթներն ու առասպելները ծնունդ են առել մարդկանց ցանկություններից, երազանքներից, աշխարհն ու մարդուն գեղեցիկ տեսնելու բաղձանքից։
... Երկու բնիկ գյումրեցի դիտում են ներկայացումը։Նրանցից մեկը՝ երկրորդ անգամ։Վերջինս իր իմացությունից շոյված՝բացատրում է կողքինին։
-Հըմի կըտեսնիս, թե ինչըղկպատռվի հրեշի մորթին ումեջեն դուրս գուքա թա­գավորի գեղեցիկ տղեն։
-էդ տղու դերը ո՞վ կխաղա։
-էլ ով կըռնա խաղա, ըշտը մեր Ֆրունզը։
-Իյա, հըբը քիթը վրեն չէ՞...

ԽՍՀՄ Ժողովրդական արտիստուհի
Վարդուհի Վարդերեսյանը