«Ճակատագրի հեգնանք՝ պապից թոռ»

Наира Пайтян2006 թվականի ամռանը Մհեր Մկրտչյանի թոռնուհին՝ Իրեն Տերտերյանը, Արգենտինայից եկել էր Հայաստան՝ տատիկին հյուր։ Նա, ինչպես հայտնի է, հորական կողմից կոմպոզիտոր Ավետ Տերտերյանի թոռնուհին է։
Իրենն իր հետ բերել էր ձեռագիր հիշատակարան, որն ամփոփում էր իր պապի՝ Մհեր Մկրտչյանի ու մոր՝ Նունեի հուշերը։ Մեծ դժվարությամբ համաձայնեց Իրենը հանդիպել ինձ հետ ու խոսել հիշատակարանի, իր արգենտինական կյանքի, մտադրությունների մասին։ Ոչ ոքի չէր վստահում։ Նա Հայաստան էր եկել, որպեսզի տպագրության հանձներ հիշատակարանը։ Բայց ո՞ւմ հանձնել պապից ու մորից մնացած մասունքը, որը դեգերել էր իր հետ ու արդեն ժամանակն էր, որ դրվեր ընթերցողի սեղանին։ Իրենը մտավախություն ուներ, թե հիշատակարանը կվերցնեն իր ձեռքից, կկորչի։ Մեր զրույցից պարզեցի, որ Իրենն Արգենտինայում հեշտ կյանքով չի ապրում ու իր տաղանդավոր պապիկների փառքն իրենից շատ ու շատ հեռու է։ Նա ամենևին էլ այդ փառքի ժառանգորդուհին չէ։ Հայաստանում էլ, բացի իր տատից, ուրիշ ոչ ոք նրան չէր սպասում գրկաբաց։ Իրենի հետ մեկնեցինք Գյումրի, եղանք Մհեր Մկրտչյանի թանգարանում։ Աղջկա աչքերը փայլում էին հրճվանքից, երբ շոշափում էր պապի իրերը։ Դրանցից յուրաքանչյուրն Իրենի մեջ մանկական մի հուշ էր արթնացնում։ Ու ես համոզվեցի, որ նա իր կայնքի լավագույն ակնթարթներն ապրել է իր Ֆրունզ պապի ու Նունե մայրիկի հետ։ Փշաքաղվում եմ, երբ հիշում եմ դեռատի աղջկա երջանիկ ժպիտն ու մանկական հրճվանքը։ Նրա կյանքը բաժանված էր երկու մասի՝ մինչև իր պապի ու մոր մահը և...դրանից հետո։

Նաիրա Փայտյան


 Թամար Հովհաննիսյան և Մհեր ՄկրտչյանըՀԵՏՄԱՀՈՒ ԿՐԿՆԱՊԱՏԿՎԱԾ ՍԵՐ

Դերասանուհի Թամար Հովհաննիսյանն ուզում է մինչեւ հիմա միայն իրեն պատկանած Մհեր Մկրտչյանի արխիվային նյութերը դարձնել հանրության սեփականությունը: Նա պատրաստվում է խմբագիր Զավեն Բոյաջյանի ու «Անտարես» հրատարակչության հետ երեք գիրք հրատարակել, այնուհետեւ պատրաստել երկու ֆիլմ ամուսնու մասին: Զավեն Բոյաջյանը նկատում է, որ հանիրավի Մհեր Մկրտչյանին մշտապես ներկայացվում էՙ որպես անեկդոտային կերպար, մինչդեռ նա 20-րդ դարի մեծագույն արտիստներից մեկն է: Սակայն Թամար Հովհաննիսյանն էլ, չգիտես ինչու, ամուսնուն հիշում է անեկդոտային դրվագներում. օրինակՙ ամուսիններով գնում են Փարիզ: Աստվածամոր տաճարում Ֆրունզն ասում է. «Ես այստեղ ինձ զգում եմ, ինչպես տանը»: «Ինչո՞ւ»,- հարցնում է տիկին Թամարը: «Քվազիմոդոն էստեղ չէ՞ր ապրում»,-պատասխանում է Ֆրունզը:
Դերասանուհին հիշեց նաեւ այն երեկոներն ու ուշ գիշերները, երբ ինքը բարկության 9-րդ ալիքում սպասում էր տուն չշտապող ամուսնուն, որը գրեթե միշտ գինովցած էր վերադառնում: Մի օր էլ ամուսինը հարցնում է. «Դու սիրո՞ւմ ես ինձ»: «Այո, սիրում եմ»,-պատասխանում է կինը: «Երբ մեռնեմ, ավելի շատ կսիրես»,-շարունակում է Ֆրունզը: Թամար Հովհաննիսյանը հավաստիացնում է, որ ամուսնու մահից հետո նրան ավելի շատ է սիրում: «Երբ մեծանում ես, հասկանում ես, որ հարաբերվելու ուրիշ ձեւեր էլ կան: Նրա հետ խոսում ես, երազներումդ է այցի գալիս: Նա մի գիրք է, որին ես մինչեւ հիմա կարդում եմ: Նա նման էր բնության տարերքի, ասենքՙ հեղեղի, որ իր հետ բերում էր ամեն ինչ»,- ամուսնուն բնութագրում է տիկին Թամարը:
17 տարի առաջ տեղափոխվելով ԱՄՆՙ նա իր հետ տարել է Ֆրունզի ու իր 12 համատեղ տարիների արխիվը: Ամերիկայում որոշում է ֆիլմ նկարահանել: Ռեժիսոր Աննա Տերյանը նկարահանում է նրա հուշերն ու պատմությունները Ֆրունզի մասին, ու 4-5 ժամ տեւողությամբ հում նյութ է ստացվում: Կինոնախագիծը, սակայն, կիսատ է մնում:
Վերադառնալով Հայաստանՙ Թամար Հովհաննիսյանը վճռել է ֆիլմն ավարտին հասցնել: Դրանից բացի, եւս մի ֆիլմ է նախատեսվում ռեալիթի-շոուի ձեւաչափով: Գեղարվեստական լուծումները որոշված են, բայց ոչ հստակեցված: Այնպես որ, դերասանուհի Թամար Հովհաննիսյանին երկար տարիների ընդմիջումից հետո նորից կտեսնենք էկրանին. մենախոսություն, թե հուշապատում, դերասանական խաղ, թե մասնագիտությունից դուրս ներանձնական մտորումներ, ռեժիսոր Արման Երիցյանն ու կինոգետ Զավեն Բոյաջյանը տիկին Թամարի հետ կգտնեն լուծումներն ու կինոդիտողին ներկայանալու ձեւը: Մինչ այդ, Մհեր Մկրտչյանի երկրպագուները նոր պատմություններ կկարդան սիրելի արտիստի մասին: Թամար Հովհաննիսյանը բացում է իր արխիվը: Երբեւէ չհրապարակված մոտ 300 լուսանկար տեղ կգտնի «Չտեսնված Ֆրունզը» աուդիովիզուալ նոր գրքում, որտեղ տիկին Թամարը կգրառի իր մեկնաբանությունները: Հաջորդ գրքում դերասանուհին կպատմի իր հուշերն ամուսնու մասին, ինչպես նաեւ համատեղ կյանքի մանրամասները. այսինքն, ի տարբերություն նախորդ գրքիՙ այս մեկում տեքստային հատվածները կգերակշռեն, իսկ երրորդ գրքում ներկայանալու է Մհեր Մկրտչյան արտիստն իր ստեղծագործական բոհեմով: Տիկին Թամարը չի պատրաստվում ո՛չ գրքերում, ո՛չ էլ ֆիլմերում արդարանալ որեւէ մեկի առաջ: Անգամ ռուսներն են ֆիլմեր նկարահանել Մհեր Մկրտչյանի մասինՙ շեշտադրելով նրա կյանքի լքված ու անտարբերության մատնված մայրամուտը: «Մեղադրյալի աթոռին» նստեցրել են նաեւ Թամար Հովհաննիսյանին: Իսկ նա գլխանց տեղեկացնում է, որ ականջներիս օղ անենք. «Սա իմ կյանքն է. եթե ոմանք մտադիր են հանել ինձ Մհերի կյանքից, ապա ես մտադիր չեմ նրան հանել իմ կյանքից: Բամբասանքներին երբեք ուշադրություն չեմ դարձրել ու չեմ դարձնի: Եթե մարդիկ իմ գրքերում ու ֆիլմերում կգտնեն իրենց հուզող հարցերի պատասխանները, լավ, եթե չգտնեն, ավելի լավ»:
Տիկին Թամարի կարծիքով անցած տարիների ընթացքում շատ են շահագործվել Մհեր Մկրտչյանի անունն ու անձնական կյանքըՙ գրքեր, ֆիլմեր, հաղորդումներ. նպատակը մեկն է եղելՙ լայն սպառում ունենալ: Իսկ լայն սպառման տրամաբանական շարունակությունն ու նպատակը, բնականաբար, փող աշխատելն է: Տիկին Թամարի նախաձեռնությունների դեպքում պետք է շեշտվի, որ գրքերն ու ֆիլմերը սեփական միջոցներով չի հրամցնելու հանրությանը: Նա մեկենասներ է փնտրում, ու պարզից էլ պարզ է, որ Ֆրունզին ներկայացնող նրա գրքերն ու ֆիլմերը (հատկապես որ դրանցում Ֆրունզ-Թամար առեղծվածային ու հետաքրքրաշարժ հարաբերություններն էլ են ներկայացվելու) հենց լայն սպառման համար են նախատեսված: Լայն սպառումն էլ, ինչպես ասվեց, ֆինանսական շահ է հետապնդում: Իսկ տիկին Թամարը դժվար թե 7 ծով ու օվկիանոս կտրած-եկած լինի, որ գիրք ու ֆիլմ նվիրի հանրությանըՙ հանուն ամուսնու հանդեպ տածած հետմահու կրկնապատկված սիրո:


ԱզգՆԱԻՐ ՅԱՆ
2014-04-03
http://www.azg.am/AM/culture/2014040403

Печать

Տխուր աչքերով հայը

Նրան բոլորն են սիրում։ Երբ ողջ էր, իր տաղանդով բանաձևեց մեր թատրոնի ու կինոյի փառահեղ ներկան: Մահից հետո էլ թողեց այդ ներկայի բացակա շարունակությունը։ Կերպարների գույներն ու բազմազանությունը, ներսից բխող արտահայտչականությունը, առանց խաղի խաղը, դիմագծերի խորությունն ու զույգ աչքերի զույգ վիհերը միլիոնավոր մարդկանց ստիպել են ինքնակամ խոստովանել՝ նա անկրկնելի է, միակն ու բացառիկը՝ մեր Ֆրունզը։
Фрунзик МкртчянԺողովուրդը սրտով է տեսնում, հոգով լսում, էությամբ հասկանում ու գնահատում անվրեպ։ Ժողովուրդը նրան իրենը համարեց՝ չսպասելով պետական կոչումների ու տիտղոսների։ Այդպես իրենն է համարել Վահրամ Փափազյանին, Հրաչյա Ներսիսյանին, Խորեն Աբրահամյանին, ՄհերՄկրտչյանին։ Յուրայիններին մտերմիկ անուններ է տվել՝ կարճ ու թանկ՝ Փափազ, Հրաչ, Խորիկ, Ֆրունզ։ Անկաշառ է ժողովրդի սիրտը, ընտրությունը՝ սրտի թելադրանքով՝ նորեն անկաշառ։
Միացրեք հեռուստատցույցը. էկրանին հայկական ֆի՞լմ է, Ֆրո՞ւնզն է խաղում։ Կփոխե՞ք ալիքը. հաստատ՝ ոչ։ Ֆիլմն անգիր գիտեք՝ բոլոր երկխոսությունները, թևավոր խոսքերը, կադրերի հաջորդականությունը, բայց մեկ է' նայում եք։ Նայում, որովհետև բորբոքում է արվեստի անթեղված կրակը, կոշտացած ճաշակի բութ անկյունները նորից սրում, միտքն ու հոգին ազատում մերօրյա անարվեստ թատրոնի, կինոյի, համերգի արձակած պղպջակների լաբիրինթոսից։ «Մենք ենք, մեր սարերը», «Մեր մանկության տանգոն», «Կտոր մը երկինք», «Հին օրերի երգը», «Խոշոր շահում», «Առաջին սիրո երգը» ու այս շարքի մյուս ֆիլմերը նման հաջողություն չէին ունենա, եթե այնտեղ չխաղային Մհեր Մկրտչյանը, Վերջալույս Միրիջանյանը, Խորեն Աբրահամյանը, Գալյա Նովենցը, Սոս Սարգսյանը, Շահում Ղազարյանը։ Փոխարենը խաղային սերիալներից շատերին քաջածանոթ մերօրյա դերասանները։ Ծանր-ծով կերպարները մի րոպեում գլամուրային շնչից ծնված պղպջակ դարձան։
Ֆրունզի յուրաքանչյուր դերի մասին խոսելիս ճոխ բառապաշար, մեծարանքի մակդիրներ պետք չեն։ Դրանց մասին առհասարակ շատ խոսելու կարիք էլ չկա։ Զգալ է պետք' ինչպես են նյարդային համակարգի մեռած բջիջները վերակենդանանում։ Դա իսկական արվեստի նկատմամբ կարոտն է, ու Ֆրունզի պես ուզում ես կանչել՝ հե-հե-հեյ։
Մհեր Մկրտչյանի մասին ընկերներն ու մտերիմներն այդպես էլ ասում էին՝ մաքուր, անկեղծ, շիտակ։ Տարիներ առաջ՝ հուլիսի 4-ին'Մհեր Մկրտչյանի ծննդյան օրը, այցելեցի Խորեն Աբրահամյանին։ Ֆրունզի աչքերի ֆենոմենը զրույցի թեման դարձավ։ Խորեն Աբրահամյանը նյարդայնացավ՝ հիշելով Ֆրունզին բնութագրողներից մեկին, որն ասել էր՝ տխուր աչքերով կատակերգակ արտիստ. «Ասողները ճանաչե՞լ են Ֆրուզին, կարդացե՞լ են նրա հոգին, հաստատ՝ ոչ։ Հերիք է անգիր արած շաբլոն խոսքերն ասեք։ Ֆրունզը քայլող հումոր էր, էնքան կատակ կար նրա մեջ, որ աչքերից էլ էր հորդում, մի՞թե չեք տեսնում։ Ի՞նչ տխուր աչքեր»,- վրդովվեց։
Խորեն Աբրահամյանին հակառակ՝ այդ կարծիքին են անգամ օտարները։ Ղազախական կինոյի վարպետները, երբ Երևանում էին, իրենք խոսք բացեցին Ֆրունզի մասին. նրա մասնակցությամբ բոլոր ֆիլմերը գիտեին, կենսագրությունը՝ նույնպես. «Դուք մի արտիստ ունեք, որի նմանն աշխարհի ոչ մի ազգ չունի։ Հայերդ Հայկական հարց ունեք, իսկ դրա մասին մի արժեքավոր, լայնածավալ ֆիլմ ունե՞ք, ո՛չ։ Մինչդեռ Ֆրուզ ունեիք, միայն նրա դեմքը, աչքերը Ցեղասպանության մասին ֆիլմում ցույց տալով՝ կցնցեիք աշխարհը, ծնկի կբերեիք Ցեղասպանությունը հերքողներին։ Նրա աչքերն արվեստից բացի, դիվանագիտական արժեք կարող էին ունենալ ձեզ համար, բայց այդ արժեքի արժեքը չգիտակցեցիք»։
Կերտած դերերն իր նման էին, կյանքի ու ճակատագրի դիպվածների խաչմերուկներում հայտնված Մհեր Մկրտչյանի նման։ Վայելեց ժողովրդի սերը, բեմի ու կինոյի դափնիները: Ծնվել էր 1930-ի ծանր ժամանակներում, մահացավ 1991-ի ոչ պակաս ծանր օրերին։ Իսկ այդ միջակայքում արտիստական բոհեմն էր, սովետական կայսրության ամբողջ տիրույթում թևածող նրա փառքն ու դերերի գլխապտույտ բազմազանությունը։

Im Yerevan Նաիր Յան
04 Հուլիս 2013
http://imyerevan.com/hy/culture/view/3662

Армянин с грустными глазами

Народ видит сердцем, слышит душой, понимает и оценивает всей своей сущностью. Народ сразу признал его своим – не ожидая, пока государство облагодетельствует его наградами и званиями. Точно так же, признал своим Ваграма Папазяна, Рачия Нерсисяна, Хорена Абрамяна. Люди по-свойски сокращали их имена, превращали в ласкательные прозвища: Папаз, Рач, Хорик, Фрунз.
Фрунзик МкртчянВключите телевизор. Идет армянский фильм? Если в нем играет Фрунз, то разве вы переключите канал? Даже если знаете наизусть все диалоги, все крылатые фразы, последовательность эпизодов и кадров, – наверняка нет! Потому что к этому нас побуждает пламя истинного искусства, освобождающее мысли и чувства и столь разительно непохожее на нынешние тупые «мыльные оперы», в которых нет ни капли искусства. «Мы и наши горы», «Пощечина», «Танго нашего детства», «Песнь прошедших дней», «Песня первой любви», «Мимино» и многие другие не имели бы, пожалуй, такого успеха, если б в них блистали не Мгер Мкртчян, Верчалуйс Мириджанян, Хорен Абрамян, Галя Новенц, Сос Саргсян, Шаум Казарян, а сегодняшние наши артисты, знакомые разве что по сериалам.
Для того, чтобы рассказать о ролях Фрунзика Мкртчяна, не нужны высокопарные эпитеты, велеречивые слова. Да о них и не надо много говорить – их надо просто прочувствовать. И почувствовать, как вновь оживают умершие было клетки нервной системы.
Друзья и те, кто знал Мгера Мкртчяна, говорили о нем – честный, искренний, прямой. Несколько лет назад, 4-го июля, в день рождения Мгера Мкртчяна я посетила Хорена Абрамяна. Темой нашей беседы стал феномен глаз Фрунзика. Хорен Абрамян вышел из себя, вспомнив одну из данных артисту характеристик: комик с грустными глазами. И даже оскорбился: «Знали ли Фрунзика те, кто так отзывается о нем, прочитали ли его душу? Наверняка нет! Хватит повторять вызубренные шаблонные слова. Фрунзик был ходячим юмором, в нем было столько шуток, что они выплескивались из его глаз – неужели этого не видно? Какие еще грустные глаза?!»
Но, вопреки Хорену Абрамяну, именно так считают даже чужаки. Во время своего пребывания в Ереване деятели казахского кино сами заговорили о Фрунзике Мкртчяне – они знали все его фильмы, знали и биографию. «У вас есть артист, подобного которому нет ни у одного народа в мире, – сказали они. – У вас, армян, есть Армянский вопрос, но разве у вас хотя бы один широкомасштабный, значительный фильм об этом? Нет! А ведь у вас есть Фрунз – показав одно только его лицо, его глаза в фильме о геноциде, вы потрясете весь мир, поставите на колени всех отрицающих геноцид! Его глаза помимо значения для искусства могут быть дипломатическим козырем, но величие этой ценности вы не осознали».
Созданные им роли были такими же, как он сам – оказавшийся на перекрестке перипетий жизни и судьбы Мгер Мкртчян. Он родился в тяжелые 1930-годы, умер в не менее тяжелом 1991-м. А в промежутке между ними были артистическая богема, заслуженная слава по всей бескрайней Советской империи и головокружительное разнообразие ролей. 

Im YerevanНаир Ян
Культура Кино,Театр
http://imyerevan.com/ru/culture/view/3669 
04 июля 2013, 23:07