Рубен Гаспарян “По происхождению-гюмрийцы“ (Лос-Анджелес, 2004)

Фрунзик (Мгер) Мкртчян

Мы родом из Гюмри (2004)
Автор: Рубен Гаспарян (псевдоним - Хурбан) (Лос-Анджелес)
Издательство: Урах Гюмри, 2004 г.
Рубен Арсенович Гаспарян
Псевдоним - Хурбан

Директор телепередачи “Урах Гюмри” в Лос-Анджелесе, киноактер, художник, хореограф, мастер спорта (по фехтованию), республиканский футбольный судья, меценат, председатель всемирной федерации по хашу, заслуженный тамада.
Родился в 1946 г. В городе Ленинакан (Гюмри). Учился в средней школе №5 г. Ленинакана, затем Ереванский институт физической культуры. С 1967 года жил в Ереване. Снимался около в 30 художественных фильмах, в 10 “Бумеранг” миниатюрах и в 6 документальных фильмах.
С 1994 г. переехал на постоянное место жительство в Соединенные Штаты Америки. В Лос-Анджелесе он снял документальный фильм “Мой Гюмри”, где одновременно является сценаристом и играет главную роль. Он также является автором многочисленных интересных мероприятий в США.
Лос-анджелесцы очень хорошо помнят, как 13-го декабря 1998г. в ресторане “Ануш” торжественно праздновали 3000-летие великого хаша. Благодаря Хурбану, целый ресторан из 1700 человек , стоя аплодировал 120-летию великого гюмрийского юмориста Полоз Мукуча, за заслуги уникального юмора Ширака.
Снова по инитиативе Хурбана в оффисе “Урах Гюмри” было решено создать патриотический “Союз Гюмри”.
Хурбан ведет также огромную благотворительную деятельность. За все эти годы он отправил три контейнера помощи больницам, домам престарелых, детдомам Гюмри, а также школе номер №5. Благодаря ему несколько лет многочисленные гюмрийские малоимущие семьи и организации на праздник Великой Пасхи на своих столах имели наш армянский лаваш и яйца.
По его спонсорскому приглашению в Лос-Анджелес приехали такие знаменитые люди, как кинорежиссеры Фрунзе Довлатян, Рубен Геворгянц, Альберт Мкртчян, народные артисты Мгер Мкртчян, Карп Хачванкян, фокусник Рафаэль Петросян, ансамбль “Сардарапат” при министерстве обороны РА, детский ансамбль “Чудо” и многие другие.
Сегодня действующая под руководством Хурбана телепередача “Урах Гюмри” любима и родна не только в Лос-Анджелесе, а также в родном городе Гюмри, транслирующаяся по местному телеканалу “Цайг”. Эта передача стала телемостом между обожаемым Гюмри и дальным Лос-Анджелесом.
А сейчас и эта книга - “Мы родом из Гюмри ”. Книга, которая откроет перед вами много интересных страниц и конечно же станет частью в вашей персональной библиотеке, имея свое уникальное и заурядное место.
Рубен Гаспарян-Хурбан, женат, имеет прекрасную семью. Дети - Лилит и Карен. Супруга - Эльмира Гаспарян, которая является ведущей и ответственной телепередачи “Урах Гюмри”, всегда морально поддерживает мужа и детей.
Рубен Гаспарян имеет много имен. Смотря кто как предпочитает его называть или помнить: Хурбан, Зулум, Джигяр, Джейран, Хайдин, Хариб, Хочах, Матах,Пло - сын Арсена с Базара.

Печать

"Ծագումով գյումրեցիներ են" գրքից

Մհեր (Ֆրունզիկ) ՄկրտչյանՖրունզիկ Մկրտչյանը խորհրդային և հայ կինոյի այն արտահայտիչ դեմքերից է, որին ավելորդ Է ներկայացնել: Հուզական ողբերգա-կատակերգու դիմագծերը, ուրույն, միայն իրեն հատուկ ձայնը, ստիպում են միշտ մտաբերել նրան մի առանձին պատկերավորում տալով այն կինոնկարին, որտեղ նա ներգրավված Է:
Մհեր (Ֆրունզիկ) Մուշեղի Մկրտչյանը ծնվել Է 1930 թվականին, Լենինականում: Սովորել է տեղի նկարչական ուսումնարանում: 1946 թվականին հրավիրվել Է Լենինականի Մռավյանի անվան թատ-րոն, սովորել Է դրամատիկական, ստուդիայում, միաժամանակ խաղալով դերապատկերներ և նույնիսկ այդ տարիներին, երբ դեռ տակավին պատանի էր, արդեն կարողանամ էր սրամտորեն «գունավորել» կերպարը, խոսքը յուրօրինակ հնչերանգներով հարստացնել:
1953 թվականին Մկրտչյանն ընդունվում է Երևանի գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտի դերասանական ֆակուլտետ, որն ավարտվում է 1956 թվականին:
Հանճարեղ դերասանը 1953 թվականից աշխատում է Երևանի Սունդուկյանի անկան թատրոնում. հանդես գալով բազմաթիվ կատակերգական և ողբերգական դերակատարումներով, երկու ոճում էլ փայլելով, որպես մեծ արվեստագետ: Հիշատակելի են նրա տարբեր տարիներին ներկայացրած Սաղաթելը (Շիրվանգադեի «Պատվի համար»), Խլեստակովը (Գոգոլի «Ռևիզոր»), Տրուֆալդինոն (Գոլդոնիի «Երկու տիրոջ ծառան»), Գվիդոնը (ժ. Հարությունյանի «Սրտի արատ»), Եզովպոսը (Գ. Նիգեյրեդոյի «Աղվեսն ու խաղողը»), Պադտասար («Պադտասար աղբար»), Ղազարը (Հարությունյանի «Ղագարը գնում Է պատերազմ»), Եսայի (Սունդուկյանի «խաթաբալա»), Սիրանո (Դոստանի «Սիրանո դե Բերժերակ») թատերական բեմականացումներում:
Ինչպե՞ս կարելի Է շրջանցել նրա արդեն տարեգրություն դարձած փայլուն դերակատարումները կինոյում Փոստատար նիկոլ («Հին օրերի երգը»), Գվիդոն («01-99»), Սիմոն («Տերն ու ծառան»), Արմեն («Զինվորն ու Փիղը»), Ռուբեն («Միմինո»), Բորիս Իվանովիչ («Ունայնություն ունայնության»), Իշխան («Մենք ենք մեր սարերը») և այլն:
Մհեր Մկրտչյանի արվեստին բնորոշ են կատակերգականի ու հերոսականի զուգակցումը, հումորի սքանչելի զգացողությունը, պարզ ու տպավորիչ արտահայտչամիջոցները:
Իշխանությունները ըստ արժանվույն են գնահատել ականավոր դերասանին: Մհեր Մկրտչյանն արժանացել Է ԽՍՀմ ժողովրդական արտիստի կոչման, պարգևատրվել Է ԽՍՀՄ (1979թ.) և ՀԽՍՀ (1975թ.) պետական մրցանակներով: Մեծանուն արվեստագետը հեռացավ կյանքից 1993 թվականին մեզ ժառանգություն թողնելով իր հրաշք կատարումները մի շարք կինոնկարներում, որոնք դիտելու ընթացքում մեծ հաճույք ու բավականություն ես ստանում խմորված ժպիտի և ուրախ տրամադրության հետ, իսկ հետո ունենում ափսոսանքի ու բերկրանքի պահեր, ափսոսանքի, երբ մտաբերում ես, որ նա այլես կենդանի չէ և չի կարող հոգեկան բավականություն պարգևել մեզ իր նոր դերակատարումներով, ու նաև բերկրանքի, որ այս համբավաշատ դերասանը հայ է, գյումրեցի, քո հայրենակիցն ու քո համաքաղաքացին:

Ռուբեն Գասպարյան
"Ծագումով գյումրեցիներ են" գրքից